Historię domu zakonnego Zgromadzenia Księży Marianów w Rzepiskach należy zacząć od faktu postawienia małej kaplicy cmentarnej w 1900 r. W tym czasie Rzepiska były częścią państwa węgierskiego. Na Podhalu wybuchła choroba zwana „cholerą”. Władze węgierskie, chcąc zapobiec rozprzestrzenianiu się choroby, nakazały, by przy każdym większym skupisku ludzi był cmentarz. Wyznaczono wiec miejsce pochówku, na którym pobudowano małą kapliczkę cmentarną, która służyła do modlitwy przy pogrzebię. Przy niej miejscowa ludność zbierała się również na nabożeństwa: majowe, czerwcowe, różańcowe i okolicznościowe związane z życiem wioski.
Do zakończenia II wojny światowej w Rzepiskach niewiele się zmieniało, jedynie rządy centralne: raz Węgrzy, następnie Słowacy, Polacy, Niemcy i znowu Polacy. Po upadku Niemiec Rzepiska wróciły do Polski. Miejscowi ludzie postanowili odbudować walącą się kapliczkę cmentarną, ale remont przeprowadzono dopiero w latach 1947 - 1948. Wówczas to przebudowano całkowicie kapliczkę, z której zrobiono drewniane prezbiterium i dobudowano większą nawę główną. Jak podaje kronikarz budowę rozpoczęto 3 lipca 1948 r. a zakończono 19 października 1952 r. uroczystym poświęceniem. Jednak proces rozbudowy świątyni nie zakończył się. Lata 1953-1955 upłynęły na gromadzeniu materiałów budowlanych. Drugi etap rozbudowy kaplicy rozpoczęto w 1955 r., a ukończono w 1957 r. Wybudowano wówczas obecną nawę główną i wieżyczkę kościoła. W 1957 r. odbył się pierwszy odpust Matki Bożej Nieustającej Pomocy.
W 1958 r. w Rzepiskach przebywali księża marianie z ministrantami. Miejscowi ludzie byli bardzo zadowoleni, że przez wakacyjne miesiące nie musieli wędrować kilometrami do kościoła w Jurgowie, lecz mogli uczestniczyć we Mszy św. u siebie. Postanowiono, że Jakub Mazurek i Michał Malec udadzą się do Rusinowej Polany do marianina o. Leona Szeląga, którego poznali w czasie wypasu owiec i wiedzieli, że szuka dobrego miejsca na wakacje dla zakonników i młodzieży, którą się opiekowali. Mieszkańcy zwrócili się z prośbą, aby księża marianie objęli Rzepiska jako placówkę duszpasterską. Ojciec Leon Szeląg obiecał sprawę pozytywnie załatwić. W tym samym roku na Boże Narodzenie przybyła do Rzepisk gromada mariańskich kleryków z księdzem prefektem Henrykiem Golionem. Rzepiszczanie zaczęli jeszcze mocniej naciskać na ojca Leona Szelaga, by przełożeni zakonni dali im księdza na stałe. W 1959 r. z Włocławka na Wielkanoc przybywa do Rzepisk grupa kleryków i trzej księża: ks. Stanisław Adamski, ks. Eugeniusz Delikat, ks. Jan Wojtkiewicz.
W czerwcu 1959 r. ks. Gustaw Geneja otrzymał od ojca prowincjała Aleksandra Perza polecenie przygotowania w Rzepiskach bazy kleryckiej na wakacje. Po przyjeździe i znalezieniu dwóch domów dla kleryków ks. Geneja przystapił do budowy domu w pobliżu kościoła. Prace przy budowie domu rozpoczęto 20 czerwca 1959 r. Miejscowi ludzie stwierdzili: Widać księża zostaną. Działkę pod dom, około 10 arów, ofiarowali marianom Elżbieta i Andrzej Madejowie z Wojtyczkowego Potoku, a inni dopomogli swoją pracą lub dali drzewo, deski oraz inne rzeczy potrzebne do budowy. Ksiądz Gustaw Geneja został już w Rzepiskach, czasowo mieszkał u Jana Budza na Grocholowym Potoku. Objął pracę duszpasterską, katechizował dzieci, doglądał i budował dom zakonny. W listopadzie 1960 r. zakończono budowę. Wybudowano sutereny, obecną jadalnię, dwa pokoje (obecna kuchnia zakonna i pokój księdza). Ksiądz Geneja przeprowadził się do domu zakonnego w listopadzie 1960 r., domu, który kronikarz określił jako nasz, chociaż ubogi, ale własny. Cale gospodarstwo zakonnika stanowiły dwa koguty i kot.
Dzięki staraniom księdza Geneii i Jakuba Mazurka z Grocholowego Potoku do Rzepisk w 1960 r. doprowadzono prąd elektryczny.
W 1961 r. rozpoczęto gromadzenie materiału na dalsza budowę domu zakonnego. Natomiast, w związku z zbliżającą się wizytacją kanoniczną księdza biskupa Karola Wojtyły, w kościele przystąpiono do małego remontu. Wówczas to kościół został oszalowany wewnątrz i ogrodzony nowym drewnianym parkanem. 25 maja 1961 r. po raz pierwszy w historii do Rzepisk przybył ksiądz biskup Karol Wojtyła. Po serdecznym podziękowaniu ludziom za trud i pracę włożoną w budowę kościoła, wziął udział we Mszy św. (Sumie), która odprawił ks. Aleksander Olczyński marianin. Ksiądz Biskup wygłosił słowo Boże i udzielił Sakramentu Bierzmowania młodzieży, a później udał się do domu zakonnego na obiad.
W 1961 r. w Rzepiskach przebywali na odpoczynku: brat Jan Łojko i ks. Kazimierz Śliwa.
W 1963 r. wykopano fundamenty pod obecną kuchnię i kotłownię, które wymurowano z kamienia, następnie postawiono na tym prowizoryczny dach. W dalszym ciągu gromadzono materiał na rozbudowę domu. W kolejnych miesiącach roku wykopano fundamenty pod obecną łazienkę, hydrofornię i piwnicę na ziemniaki, postawiono mury i przykryto je prowizorycznym dachem. W maju, dzięki ofiarności ludzi, w ciągu kilku dni naprawiono dach, który zerwał halny.
WW 1964 r. zakupiono we Frydmanie 60 belek drewna; przywieźli je furmani z Rzepisk i Jurgowa. W tym roku postawiono stodołę i stajnię. W 1965 r. ludzie dobrowolnie odstępowali ziemię po 5 lub 10 arów na utrzymanie księdza, który będzie pracował w Rzepiskach. Zebrano tej ziemi około 150 arów. Grunt koło domu kupiono lub wymieniono.
W lutym 1966 r. rozpoczęto kopanie studni, zaś 28 sierpnia tegoż roku budowę dalszej części domu. Budową kierował majster z Białki, Władysław Obłożny, który przybył do Rzepisk ze swoją ekipą stolarsko-ciesielską. Praca przy budowie trwała do 15 października 1966 r. W tym czasie zbudowano jadalnię, sień, dwa pokoje na parterze i wykonano szkielet na I i II piętrze na pokoiki oraz przykryto całość domu od strony południowej blachą, a od strony północnej gontem.
W 1967 r. założono piorunochrony na domu, na stajni i stodole, mszono /uszczelniono/ specjalną wełnianką 2 pokoje i jadalnię, założono światło elektryczne w tych pokojach oraz przerobiono pion elektryczny.
W 1968 r. w budynku założono „siłę” elektryczną oraz światło uliczne od kościoła do domu zakonnego.
W 1969 r. wykończono dwa pokoje na parterze i rozpoczęto budowę pokoików na pierwszym piętrze. Prace trwały od 18 kwietnia do 19 listopada 1969 r. z małymi przerwami. W tym czasie, tj. od 8 września 1969 r., Józef Obłażny z Białki postawił w suterynie piec kuchenny i chlebowy. Nastepnie od 10 października 1969 r. rozpoczął pracę przy studni, do której włożono 40 kręgów przywiezionych z Niedzicy. Budowę studni zakończono 25 października 1969 r. 23 czerwca tego roku rozpoczęto instalowanie w domu centralnego ogrzewania i hydroforu. Prace trwały do 15 listopada 1969 r. Tego dnia z kranów po raz pierwszy popłynęła woda. Spradzono tez centralne ogrzewanie – działalo dobrze.
W 1970 r. w domu budowano pierwsze piętro, tzn. szalowano sześć pokoików, założono częściowo okna i drzwi. Wprawdzie nie wykończono pierwszego piętra, ale już można było przyjąć grupę kandydatów do Zgromadzenia Księży Marianów pod kierownictwem ks. Mariana Pisarzaka na tzw. Kurs Wstępny.
W dniu 16 października 1970 r. dom zakonny w Rzepiskach odwiedzili: ojciec generał Józef Sielski i ks. Zenon Rosłoń prokurator generalny z Rzymu.
W dniach 15-30 lipca 1971 r. przebywała w domu 20 osobowa grupa chłopców z grupy oazowej z parafii mariańskich pod kierunkiem ks. mgr. Mariana Pisarzaka MIC, a później odbył się Kurs Wstepny dla kandydatów do Zgromadzenia.
W 1972 r. odbyła się wizytacja prowincjalna. Do Rzepisk przybył ks. prowincjał Witold Nieciecki oraz wice prowincjał ks. Stanisław Kurlandzki. W sierpniu odbył się Kurs Wstępny do Zgromadzenia pod kierunkiem ks. mgr. Mariana Pisarzaka MIC.
W 1973 r. zakupiono pustaki w celu dalszej rozbudowy domu. Wyładowano je w Jurgowczyku, bo dalej samochód nie mógł dojechać. 23 furmanów z Rzepisk woziło je, niekiedy obracali po 2 lub 3 razy. W ciągu roku trwały prace związane z rozbudową domu, przy których aktywnie uczestniczyli mieszkańcy Rzepisk, ofiarując własną pracę oraz drewno, dzięki temu tylko cześć potrzebnego drewna zakupiono w Łapszance. Wśród gości domu zakonnego w Rzepiskach znalazł się prowincjal amerykańskiej Prowincji Marianów ks. Władysław Pełczyński, który wsparł miejscowe inwestycje nie tylko modlitwa, ale i ofiarą.
W 1974 r. kontynuowano wcześniejsze prace przy rozbudowie domu. 25 sierpnia 1974 r. nastąpiła zmiana duszpasterza Rzepisk oraz zarządzającego domem. Ksiądz Prowincjał przysłał do pracy w Rzepiskach ks. Edwarda Florczyka, a odwołał ks. Gustawa Geneję po 15 latach posługiwania (czerwiec 1959 – sierpień 1974). Do końca 1974 r. kontynuowano rozpoczęte prace, a nowy duszpasterz przejmował obowiązki.
W 1975 r. wielu marianów odwiedzało Rzepiska i ich nowego duszpasterza. W tym czasie rekolekcje wielkopostne głosił, a później zajmował się własną pracą naukową ks. Marian Pisarzak MIC, na krótko zawitał tu ks. Antoni Łoś MIC rektor seminarium mariańskiego Lublinie oraz ks. Józef Pietuszko, urlop swój spędził br. Stanisław Mleczko MIC z Warszawy. W grudniu na święta przyjechali dwaj klerycy mariańscy Marek Szczepaniak i Ryszard Mortka.
Rok 1976 to czas wykonywania drobnych prac modernizacyjnych i remontowych. W domu gościli marianie z Polski: ks. Antoni Skwierczyński student KUL, ks. Stanisław Zambrzycki prokurator prowincjalny z Warszawy, na dwa tygodnie przyjechała grupa kleryków mariańskich ze swoim rektorem ks. Antonim Łosiem i prefektem ks. Czesławem Poloczkiem.
1 sierpnia 1976 r. przybył do Rzepisk nowy duszpasterz ks. Mieczysław Choiński MIC, a z mieszkańcami wioski pożegnał się ks. Edward Florczyk. Na sumie, podczas wspólnej koncelebry, ks. Edward podsumował swoją dwuletnią pracę w Rzepiskach oraz zarysował perspektywę najbliższych zaplanowanych zadań. Przekazanie obowiązków trwało do 12 sierpnia 1976 r.